Eigenzinnig tot aan het einde.

Hij was een eigenzinnige man van rond de 60 en had een moeilijk leven, waarin veel tegenzat. Hij rookte veel en lustte graag een drankje. Hij was niet verlegen en af en toe kregen we een grote mond toe, maar in de thuiszorg kom je van alles tegen. Dat heeft ook zijn charme.

Ik kwam bij hem thuis voor dagelijkse wondzorg en voor het zwachtelen van zijn been. Qua hygiëne was hij ook eigenzinnig. Ik besteedde hier weinig aandacht aan, respecteerde zijn mening hierover. Toch heb ik er bij hem wel beetje bij beetje op aangestuurd wat aan de hygiëne te doen. Langzamerhand gebeurde dit ook.

Na een tijdje voelde hij zich niet lekker, geen eetlust, kon ineens niet meer lopen en zakte steeds door zijn been. Ook ging de wond niet dicht, wat ik ook probeerde. Ook de wondverpleegkundige in het ziekenhuis paste het beleid geregeld aan, maar het mocht niet baten. Aangezien zijn klachten steeds erger werden, ging hij voor onderzoeken naar het ziekenhuis. In eerste instantie kwam er niets uit. Hij knapte echter niet op en ging verder achteruit. Hij vertrouwde niemand, gezien zijn verleden, maar bouwde toch op mij en uitte zijn verdriet en boosheid geregeld. Ik kwam veel bij hem en de situatie was echt heel schrijnend. Mijn onderbuikgevoel bleef ook opspelen, “Er klopt hier iets niet, maar wat?”, de uitslagen waren goed. Maar toch…

Na overleg met hem heb ik weer contact gezocht met de huisarts, die schakelde met het ziekenhuis. Hij werd weer opgenomen in het ziekenhuis, hij was er niet blij mee en mopperde er flink op los. Mijn onderbuikgevoel kwam toch uit…Hij bleek toch een tumor te hebben in zijn heup met allerlei metastasen. Binnen twee weken stond de wereld voor hem en zijn vrouw op z’n kop. Eerst een goede uitslag en daarna toch een slechte uitslag met geen uitzicht op genezing. Toevallig moest ik naar hem toe toen hij thuis was na de uitslag, hij schold op mij en was woest (niet op mij) maar hij durfde zich bij ons te uiten.. nadat hij uitgescholden was kwamen de tranen. Zijn echtgenote was ook helemaal van slag.

Toen ze beide op waren van vermoeidheid en op elkaar mopperden, bleef ik kalm en nadat de rust was wedergekeerd hebben we alles doorgenomen, betreft zijn wensen. Samen hebben ze wat op papier gezet. Dan heb je als verpleegkundige meerdere rollen, dat gaat op een natuurlijke manier. Je bent een schakel tussen verschillende disciplines.

Hij heeft gelijk duidelijk aangegeven: “Ik wil geen behandelingen meer, het heeft toch geen zin meer. Ik wil nog wel leven zoals ik altijd deed”. Zijn sigaret en alcohol ging in deze periode gewoon door. Doordat hij niet meer naar boven kon, sliep hij heel veel op de bank. Op den duur kon dit echt niet meer en onder wat protest kwam er een hoog-laag bed in de kamer. Uiteindelijk berustte hij hierin.

Ik ben steeds in gesprek gebleven met hem. Hij wilde naast mij graag de collega’s om hem heen die hij het meest vertrouwde, dit hebben we als team zijnde gerespecteerd. Helaas ging hij snel achteruit, aangezien hij in zijn leven zijn hygiëne niet belangrijk vond, deden we dit nu ook niet uitgebreid.

Toen hij meer pijn kreeg, wilde hij beslist geen morfine via een pomp. Hij vertrouwde dit niet en was bang dat we hem teveel gaven en dat hij dan sneller ging overlijden. We gaven hem een fentanyl pleister (een medicijn pleister die de pijn verminderd) en morfine tabletten. Zo kon hij zijn eigen regie houden. De samenwerking met de huisarts was erg prettig, voor mij als verpleegkundige maar ook voor hem en zijn vrouw. Zo voelde hij zich serieus genomen en bleef hij ons vertrouwen.

Het was de laatste dag voor mijn vakantie, hij verzwakte steeds sneller. In de ochtend had hij nog naar mij gevraagd. ’s Middags ben ik naar hem toe gegaan, ik ging bij hem zitten op de rand van het bed. Ineens ging hij langzaam omhoog en wilde hij gaan zitten, wat eigenlijk niet meer kon. Maar hij wilde het. En toen gebeurde het…de knuffel aan mij. Deze meneer, de grootste mopperkont, die nooit zijn emoties op deze manier getoond had, gaf mij een knuffel en fluisterde met zijn laatste kracht: “Dankjewel voor alles en een fijne vakantie.”

Dit is voor mij de meest gemeende knuffel die ik heb gekregen van iemand die ik heb verpleegd. Er zat zoveel dankbaarheid in, en gezien zijn karakter, was dit echt waardevol.
De volgende dag is hij heel rustig overleden…